استفاده از روش شناسايي موانع در زنبور عسل براي پهبادها
بیش از یک قرن است که انسان از طبيعت الهام گرفته است براي ساختن و ارتقاء هواپيما. و در تلاشي دوباره با الهام گرفتن از زنبور عسل، با توجه به اينکه قدرت بينايي زيادي ندارد، ولي به راحتي از جنگل هاي انبوه و موانع سر راه عبور مي کند، هواپيماهاي بدون سرنشيني را بسازند که با استقلال بيشتر، قابليت هاي فوق العاده اي را به اين پرندگان بدهد.
جنگل های انبوه با شاخه و برگ زياد درختان، شايد يک چالش براي حشراتي باشد که با سرعت زياد از بين آنها پرواز مي کنند. آنها چگونه قادر به شناسایی مسيرهايي براي عبور از بين اين همه موانع هستند در حالي که به نظر می رسد هم مغز کوچکي دارند و هم قدرت بینایی خوبي ندارند!
محققان دانشگاه لوند سوئد توانسته اند ترفندهای را که حیوانات از آن استفاده مي کنید تا بتوانند بين اين فضاهاي تنگ بدون دردسر حرکت کنند را کشف کنند.
دانشمندان زنبور ارکیده سبز را در اين باره مورد مطالعه قرار دادند و دريافتند که اين حشره، نورسنج هايي را بر روي شاخک هاي خود دارد که مي تواند به راحتي شدت نور را تشخيص دهد. با تشخيص ميزان شدت و ضعف نور مي تواند به راحتي مسير خود را شناسايي و از بين موانع عبور کند.
محققان می گویند یکی از دلایلي که حشرات مي توانند به طور موثري از اين قابليت، برخلاف انسان که اين توانايي در آن وجود ندارد استفاده کنند، اين است که انسان معمولاً به جزئيات زياد توجه مي کند، و مغز بيشترين توان خود را صرف پردازش اين داده ها مي کند، در حالي که حشرات بااستفاده از الگوهايي فقط از اين اطلاعات براي انتخاب مسير استفاده مي کنند و کاري به جزئيات ندارند.
رهبر پژوهش، امیلی بیرد توضیح می دهد “اين استراتژی بسيار ساده است، زنبور ها با اندازه گیری سرعت و ارتفاع خود از سطح زمین و با ثبت آن، به يک الگوي حرکتي مي رسند. آنها اين داده ها را در حين حرکت و با تمام چشمان خود دريافت مي کنند، بنابراين اشياء همواره و با يک سرعت ثابت در حال عبور هستند. حال اگر وارد محيطي شوند که موانع بيشتري دارد به طور خودکار سرعت حرکت زنبور کم مي شود و در مناطق باز و دشتها سرعت بيشتري دارند.”
محققان می گویند بااستفاده از اين تاکتیک ها مي توانند به ارائه مبنایی برای یک مدل سریع محاسباتی ساده و کارآمد برای ناوبری پهباد هاي کوچک بدون سرنشين دست يابند، تا بتوانند بدون کمک انسان پرواز کنند. اما برای اینکه این اتفاق بیفتد، باید نخست، راهي را براي شناخت و درک نقشه تصویری که حشرات دارند و ارتباط آنها با يک مدل ریاضی براي سیستم های دیجیتال پیدا کرد.
بيرد مي گويد: “این سیستم بسیار ساده است، و بسیار محتمل است که حیوانات دیگر نیز از همين روش استفاده کنند، این سیستم ایده آل برای استفاده در ربات های سبک وزن مانند هواپیماهای بدون سرنشین است. حدس من این است که تا ۵ يا ۱۰ سال آينده تبدیل به یک واقعیت شود..”
تحقیقات این تیم در مجموعه مقالات مجله Royal Society B منتشر شده است.
منبع: Lund University