امکان تغذیه تمام انسانها با پرورش ماهی در بخش کمی از اقیانوس!
با استفاده از مزارع دریایی که در بخش کوچکی از اقیانوس ها می توان برپا کرد، امکان برآوردن تمامی نیازهای تغذیه ای انسان ها به غذاهای دریایی را می توان تامین کرد.
با توجه به روند روبه رشد جمعیت جهان، اقیانوس ها بیشتر و بیشتر به عنوان بهترین منبع تامین کننده غذا مورد توجه قرار می گیرند. اما استفاده از ذخایر ماهی ها و سایر غذاهای دریایی در بسیاری از مناطق باعث شده که جمعیت این موجودات دریای به شدت روبه کاهش بگذارند. در حال حاضر، مطالعه ای توسط دانشگاه UCLA انجام شده است که نشان می دهد اگر بتوان فرایند پروش ماهی را در محوطه ای از اقیانوس ها به مساحت دریاچه میشیگان (۰٫۰۲۵ درصد از کل سطح اقیانوس) انجام داد، به راحتی می تواند تمامی تقاضای جهانی برای تامین پرتئین دریایی را محقق کرد ضمن اینکه این فرایند باعث می شود به ذخایر ماهی های آزاد هیچ گونه آسیبی وارد نشود.
تجارت ماهی و صیادی، تجارت بزرگی است. طبق گزارش سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد، مصرف ماهی در سرتاسر جهان برای اولین بار در سال ۲۰۱۶ به بیش از ۲۰ کیلوگرم (۴۴ پوند) رسیده است که از نظر ارزش صادرات معدل ۷۳٫۸ میلیون تن ماهی به ارزش ۱۴۸ میلیارد دلار می شود. بهتر است بدانید که استفاده از غذاهای دریایی منبع اصلی تأمین پروتئین در بسیاری از منقاط جهان است و متخصصان تغذیه ادعا می کنند رژیم های غذایی که در آن مصرف ماهی ها بیشتر مورد توجه قرار می گیرد بسیار سالم تر هستند.
از طرفی مشکل دیگری که وجود دارد این است که ذخایر ماهی های وحشی به شدت تحت فشار هستند و تقاضا برای مصرف این گونه ماهی ها همواره رو به رشد است، آمارها نشان می دهد که در برخی مناطق جمعیت ماهی های وحشی بین ۳۰ تا ۵۷ درصد کاهش را نشان می دهند که فرایند بازیابی آن با توجه به مصرف روزافزون ماهی های آزاد بسیار دشوار و شاید نشدنی باشد!
یکی از راه های غلبه با این مشکل، کشاورزی دریایی یا پرورش ماهی در دریاها می باشد. هرچند که این ایده جدید نیست و تاریخچه آبزی پروری به دوران ماقبل تاریخ می رسد زمانی که اولین گروه های شکارچییان نخستین در مناطقی جمع شدند و به نگه داری ماهی ها در برکه های کوچک پرداختند تا در مواقع مورد نیاز از آن ها استفاده کنند. این فرایند در طول قرن ها انجام شده و انواع ماهی ها و صدف ها به این طریق در حوضچه هایی که بصورت طبیعی در کنار رودخانه ها و یا دریاچه ها به وجود می امدند پروش می یافتند.
امروزه نیز فرایند پروش ماهی هایی چون قزل آلا، میگو، کپور و.. در مقدار زیاد تولید می شوند، اما پنانسیل این پروش به دلیل موقعیت های مکانی، آب کافی و هزینه های ساخت حوضچه های مصنوعی، محدود می شود. در حالی که طبق تحقیق جدیدی که دانشگاه UCLA به رهبری پیتر کریوا و ربکا گنتری انجام شده نشان می دهد که اگر آبزی پروری بتواند به آبهای عمیق تر دریایی یا در نهایت به دریای آزاد منتقل شود، میزان تولید بسیار بیشتر شده ضمن اینکه هزینه های سربار کمتری دارد که کمک به کاهش قیمت تمام شده می کند. از طرفی استفاده از این روش باعث می شود نه تنها آسیب زیست محیطی کمتری ایجاد شود، بلکه کمک به بازیابی جمعیت ماهی های وحشی در دریاهای آزاد می کند.
برای این تحقیق تیم UCLA به جای تمرکز بر گونه های خاص، مانند تحقیق قبلی، در زمینه های آبزی پروری، با نگاهی به اقیانوس های جهان، مناطقی را شناسایی کردند که پرورش ماهی در آن مناطق غیر عملی بود مانند: خطوط کشتیرانی، حوضچه های دریایی، مناطق نزدیک به حفاری های ساحلی، مناطق معدنی و مناطقی که با آلودگی و سایر خطرات زیست محیطی مشخص شده اند. سپس آنها فیزیولوژی ۱۸۰ گونه از ماهی های دریایی را که امکان پرورش آنها وجود دارد را مورد مطالعه قرار دادند، سپس با توجه به شرایط محیطی که آنها بر اساس عمق اقیانوس، درجه حرارت و نیازهای زیست محیطی برای رشد به آن نیاز داشتند دسته بندی کردند.
آنها سپس مناطقی را در اقیانوس های عمیق انتخاب کردند که توسط قفس مخصوص برای پرورش ماهی ها از آنجا استفاده کردند. آنچه آنها یافتند شگفت انگیز بود. مناطقی مانند آمریکای شمالی و اروپا که دارای سرمایه و تکنولوژی برای بهره برداری از آبزی پروری در اقیانوس هستند، نتایج خوبی را از این کار نشان ندادند چرا که مقررات زیست محیطی سنگین باعث جلوگیری از توسعه چنین مزارعی می شد. اما کشورهای گرمسیری بالاترین پتانسیل تولید را نشان دادند، کشور گینه در آفریقا، بنگلادش در آسیا و اروگوئه در آمریکای جنوبی بیشترین رتبه را به خود اختصاص دادند – همه این مناطق دچار مشکلات ناامنی غذایی هستند.
براساس این مطالعه، کشورهایی مانند آرژانتین، اندونزی و هند نه تنها خود جمعیت رو به افزایش دارند بلکه با مسائل و مشکلات فقر در بین مردمان خود روبرو هستند با اینحال از بهترین مناطق برای رشد و پرورش ماهی در این شرایط می باشند به طوری که علاوه بر تامین غذای مردمان خود امکان صادرات به دیگر نقاط جهان را نیز دارا می باشند.
Kareiva می گوید: “ما باید بتوانیم پروتئین بیشتری برای جمعیت رو به رشد جهان تولید کنیم و برای این کار نباید از ماهی های وحشی به عنوان منابع پروتئینی استفاده کنیم.” “این مطالعه نشان می دهد که ماهی های پرورشی در اقیانوس می توانند نقش مهمی در تغذیه مردم بدون تخریب اقیانوس برای ما ایفا کنند.”