ساخت بتن مقاوم با استفاده از هویج و چغندر
دانشمندان نوعی بتن مقاوم با استفاده از نانو پلاکت هایی که از ریشه های هویج و چغندر گرفته می شود ساخته اند که در دارای وزن کمتر و مقاومت بیشتری نسبت به بتن های معمولی دارا می باشد.
اگر خاطرتان باشد در ماه آوریل بود که در اخبار اعلام شد که دانشمندان با افزودن گرافن به بتن توانستند بتن قوی تر و سازگار با محیط زیست تولید کنند. اما اینبار محققان دانشگاه لنکستر در بریتانیا اعلام داشتند که با استفاده از «پلاسمای نانو» که از فیبرهای موجود در ریشه گیاهان استخراج می شود، نتایج بهتری را نسبت به بتن حاوی گرافن بدست آورده اند.
گروهی از محققان به رهبری پروفسور محمد سعیدی توانستند با همکاری شرکت اسکاتلندی CelluComp، پلاکت های را از پسماند ریشه های چغندر و هویج که معمولاً به صورت مواد زائد دور ریخته می شود بدست بیاورند که وقتی در مخلوط بتن (سیمان – ماسه و آب) اضافه شوند، موجب افزایش مقدار هیدرات کلسیم سیلیکات شده – این محصول اصلی هیدراتاسیون سیمان پرتلند معمولی است و عمدتا مسئول مقاومت بتن می باشد – که باعث افزایش مقاومت بتن می شود.
در آزمایش های انجام شده مشخص شد افزودن پلاکتها به بتن موجب می شود مقاومت آن بطور قابل توجهی افزایش یابد به این ترتیب که ۴۰ کیلوگرم (۸۸ پوند) سیمان پورتلند بر مترمکعب کمتر می تواند باعث بدست آوردن همان میزان قدرت لازم باشد. این بدان معنی است که بتن کمتری در هر ساختار مشخص شده مورد استفاده قرار می گیرد، که هم برای محیط زیست مفیدتر است زیرا تولید سیمان منبع بزرگی از انتشار دی اکسید کربن به حساب می آید هم موجب سبک سازی سازه ها می شود.
علاوه بر این، افزودن پلاکت ها باعث افزایش تراکم ساختار ریزدانه بتن شده که موجب افزایش مقاومت بتن با خوردگی می شود. در نتیجه عمر بتن های استفاه شده در صنعت ساخت و ساز افزایش یافته که همین امر باعث کاهش مصرف سیمان می شود.
سعیدی می گوید: “کامپوزیت ها نه تنها موجب افزایش خواص مکانیکی و ریزساختاری بتن ها می شوند، بلکه موجب مب شوند که از مقادیر کمتری از سیمان استفاده شود که این امر به طور قابل توجهی باعث کاهش مصرف انرژی و انتشار CO2 در اتمسفر می شود.”
دانشمندان همچنین به دنبال ایجاد ورقه های مبتنی بر نانو پلاسما هستند که بتوان از آنها به عنوان یک لایه خارجی محافظ بر روی سازه های بتنی موجود برای افزایش مقاومت در برابر خوردگی ایجاد کنند تا باعث افزایش طول عمر این سازه ها و در نتیجه کاهش هزینه های ترمیمی و زیست محیطی شوند.
منبع: دانشگاه لنکستر